Աստվածաշունչ մատյանից

Անուղղա մարդիկ այսպես խորհեցին իրենց սրտի մեջ՝ ասելով. «Մեր կյանքը կարճ է և ցավերով լի. և երբ մարդ հասնի իր վախճանին, ոչ մի փրկություն չկա, և չկա մեկը, որ վերադարձած լինի մահվան գերեզմանից։ Մենք պատահաբար ենք ծնվել և սրանից հետո էլ չեղածների պես ենք լինելու, որովհետև մեր ռունգերի շունչը ծուխ է ասես, իսկ մեր խոսքը՝ կայծ, որ ծնվել է մեր սրտի տրոփից։ Կայծի մարումով մարմինը մոխիր է դառնում, իսկ հոգին սփռվում է ինչպես թույլ օդ։ Մեր անունը պիտի մոռացվի ժամանակի ընթացքում, և ոչ ոք չի հիշելու մեր գործերը։ Եվ, ինչպես ամպի հետք, պիտի անցնի մեր կյանքը և պիտի ցրվի շամանդաղի նման՝ արեգակի ճառագայթներից հալածված ու քշված նրա տապից։
Իմաստություն Սողոմոնի 2. 1-4

Մեկնաբանություններ